Strona:PL May - Matuzalem.djvu/182

zupełnie władający językiem, a pragnący, aby go dobrze zrozumiano.
 — Nie wierzę — oświadczył Matuzalem. — Czego pan chce?
 — Wejść do was.
 — Ba! Zostań pan za drzwiami! Jesteś pan owym łotrem, który się podawał za Malajczyka.
 — Ten Amerykanin, wasz służący? O nie! Jestem Chińczykiem.
 — A rozmawiasz po niemiecku!
 — Mój patron nauczył mnie.
 — Któż to taki?
 — Pan Sei-tei-nei z Hu-nan:
 — To oszustwo — zauważył pocichu Degenleld. — Sei-tei-nei nie jest chińskiem słowem, ani chińskiem nazwiskiem.
 — Nie znam takiego słowa — dodał kapitan. — Nie ma ani jednej z moich końcówek.
 — Słusznie! — uśmiechnął się student. — Drab chce w ten sposób wkraść się w nasze względy. Jestem przeświadczony, że to ów Yankee. Nie zdążymy jeszcze otworzyć, a wedrze się ich tylu, że nie starczy nam miejsca do obrony.
 Zwracając się w stronę drzwi, zapytał:
 — Jak się pan dostał do niewoli korsarzy?
 — W porcie Szang-hai. Interesownie jechałem do Kantonu, więc wsiadłem w Szui-heu. Dopiero po drodze spostrzegłem się, w jaką kompanję wpadłem.
 — Hm! Więc został pan korsarzem.
 — Tylko dla pozoru.

56