Strona:PL May - Matuzalem.djvu/184

 — Bynajmniej. Potrafię usunąć bambusy, któremi podparto drzwi. Możecie mi zaufać.
 — Jak zamierzają wobec nas postąpić?
 — Zgładzą was, skoro świt. Rozbiją dach waszej kajuty i wrzucą garnki cuchnące.
 — Do kaduka! Ale do tego czasu nic nie przedsięwezmą?
 — Nie. Spodziewają się waszego wypadu, więc wolą sprowokować was za dnia.
 — A więc boją się nas, łotry?
 — Bardzo nawet. Zabiliście przecież wielu.
 — Hm. A czego właściwie pan szuka u nas?
 — Chciałem was prosić o pomoc, gdyż jestem za słaby, aby własnemi siłami odzyskać wolność.
 — Jesteśmy w tem samem położeniu, co pan!
 — Ale z tego, co o was słyszałem, wnoszę, że macie tyle odwagi, zdecydowania, no i broni, ażeby się uwolnić. Więc postanowiłem oddać się pod waszą opiekę.
 — Wszystko to bardzo ładnie brzmi, ale ja nie mogę panu zaufać.
 — Powinien pan. Jestem uczciwy. Wierzaj mi pan!
 W tej chwili Godfryd położył rękę na ramieniu studenta i szepnął:
 — On mówi tak poczciwie. Żal mi go. Niechże go pan wpuści do budy, stary Matuzalemie.
 — To zbyt niebezpieczne!
 — Niebezpieczne? Nie pojmuję dlaczego. Co może nam zrobić taki pojedyńczy gość?

58