Strona:PL May - Matuzalem.djvu/210

chodzi. Interesuję się ową prowincją, ponieważ zamierzam tam się udać.
 — Pan do Kwéi-tszou? Panie, to niebezpieczna wyprawa!
 — Być może, ale ja dałem słowo honoru, że tam pojadę. Czy zna pan dobrze tę prowincję?
 — Niezupełnie, bo już od ośmiu lat muszę unikać swej ojczyzny. Dał pan słowo honoru?
 — Tak, moje kong-kheou.
 — Nawet kong-kheou? Gdzie się to stało? Tu w Chinach?
 — Nie, w Niemczech, w mojej ojczyźnie.
 — Czy to być może? Czy płonął przy tem tsan-hiang?
 — Kadzidła? Tak.
 — Panie, w takim razie dał pan swoje kong-kheou prawdziwemu Chińczykowi!
 — Stanowczo. Jest to kupiec, który ma sklep z rozmaitemi chińskiemi artykułami w mojem mieście rodzinnem. Musiał uciec z Chin jako zbieg polityczny.
 — Czy miał rodzinę?
 — Tak. Niestety, musiał ją opuścić.
 — W takim razie biada jej, gdyż odpokutowała za jego przewiny. I ja doznałem podobnego nieszczęścia. Mój ojciec też uciekł.
 — Dziwne. Kiedy to się stało?
 — Przed ośmiu laty. Miałem wtedy lat szesnaście.
 — Cóż takiego uczynił?

84