Strona:PL May - Matuzalem.djvu/278

 Zawołał półgłosem; zjawił się młody mężczyzna. Jubiler wraz z gośćmi wyszedł do przedsionka, a stamtąd po schodach zaprowadził ich do pokoju, przypominającego gabinet. W kącie, na półce, spoczywała mała, pękata figura Buddy; pod nią paliła się świeca.
 Jubiler wysunął dwa krzesła. Sam nie mógłby usiedzieć, tak go trawił niepokój. Godfryd umieścił swoje krzesło za krzesłem studenta.
 — Szkoda, że niebardzo rozumiem po chińsku, rzekł pucybut. — Chciałbym wiedzieć, co on takiego powiada.
 — Dowiesz się, naturalnie.
 — A więc chce mnie zgubić jakiś mój wróg? — zapytał jubiler. — Ale kto?
 — Czy nie zna pan człowieka, który pana tak nienawidzi, że gotów jest na wszystko, byle ciebie zgubić?
 — Tylko jednego takiego znam — Wing-kana, mego sąsiada.
 — To on. Podsłuchałem przypadkowo rozmowę jego z człowiekiem, który dopuści się owej kradzieży.
 — Kto jest tym człowiekiem?
 — Nie wiem. Nie znam go. Jestem tu obcy, tao-tse-kue, i dziś dopiero przybyłem. Wing-kan chce pomścić obrazę.
 — To on uprzednio mnie obraził!
 — Tak. Powiedział, że żona pana jest córką króla żebraków.

32