Strona:PL May - Matuzalem.djvu/279

 — Wie pan o tem?
 — Słyszałem to z jego ust.
 — Jest pan cudzoziemcem, a zatem nie wiesz chyba, że to wielka obraza. Żaden człowiek przyzwoity nie mówi nic o żonie swego bliźniego. Ujrzałem to dziewczę i polubiłem, nie wiedząc, czyją jest córką. Później dopiero dowiedziałem się, że ojcem jej jest t’eu. Mimo to, poślubiłem ją, panieważ była dobra i piękna. Czy trzeba mi to wypominać? Byłem ubogi. Zostałem zamożnym człowiekiem dzięki t’euowi, ponieważ sam jest nader, nader bogaty. Czy nie powinienem być wdzięczny jemu i swojej żonie? Czy powinienem milczeć, kiedy ich lżą złe języki?
 — Nie. W mojej ojczyźnie poślubienia córki żebraka nie poczytuje się za hańbę.
 — Tam bardziej, że jestem zięciem t’eua!
 — U nas niema królów żebraków.
 — Nie? W takim razie Europa jest nieszczęsną krainą!
 — Co znowu?
 — Ponieważ niema u was sposobu pozbycia się natarczywości żebraków.
 — O, mamy dobry sposób, bardziej skuteczny, niż wasz; mianowicie policję.
 — Co potrafi policja? Nic, absolutnie nic! Jeśli odmówię prośbie żebraka, zmusi mnie poprostu. Wysmaruje sobie twarz kałem. Wysmaruje sobie odzież i usiądzie przed mojemi drzwiami — uduszę się w fetorze i stracę klientów. Albo też gongiem sprawi tak przeraźliwy hałas, że wreszcie będę musiał

33