Strona:PL May - Matuzalem.djvu/293

 — Teraz właśnie wykrada bożka — szepnął Godfryd.
 — Spodziewajmy się, że kradzież się uda.
 — Piękne życzenie!
 — Usprawiedliwione. Jeśli zbirowi dzisiaj się nie powiedzie, będziemy zmuszeni powtórzyć nasz proceder jutro w okolicznościach o wiele trudniejszych, a to ze względu na obecność mandaryna w domu. Podejdźmy do muru!
 Bez szmeru zbliżyli się do ogrodzenia i zatrzymali, nadsłuchując w noc. Po drugiej stronie zalegała głucha cisza.
 — Przeprawimy się, ale chyłkiem! — szepnął Degenfeld.
 Ledwo stanęli na ziemi w sąsiednim ogrodzie, z mroków wyłoniła się jakaś ciemna postać.
 — Hu-tsin? — zapytał szeptem student.
 — To ja, najnędzniejszy wasz sługa, — odpowiedział zagadnięty.
 — Czy długo pan tu czeka?
 — Odniedawna.
 — Czy obszedł pan swój ogród dookoła?
 — Nie. Wing-kan może stać za murem i nadsłuchiwać. Nie powinien wiedzieć, że jest ktoś w ogrodzie.
 — Słusznie. A narzędzia?
 — Leżą tutaj obok mnie. Co czynić teraz, mój wielmożny rozkazodawco?
 — Wy dwaj ukryjcie się za tem drzewem. Być

47