Strona:PL May - Matuzalem.djvu/295

lestnie podkradła się do muru. Degenfeld stąpał za nią, oczywiście, zachowując wszelkie środki ostrożności.
 — Szt! — rozległo się z poza muru.
 — Szt! — odpowiedziano pod murem.
 — Czy dostojny pan jest na posterunku?
 — Tak. Czy masz go?
 — Nawet dwa!
 — Dwa? Jedenby wystarczył.
 — Poszło nam tak łatwo, że wzięliśmy dwa.
 — Czy nie były za ciężkie?
 — Nie. Z drzewa ciosane.
 — Z jakiej świątyni?
 — Z Pek-thian-tszu-fan, ta jest bowiem najbliższa i najmniej strzeżona.
 — A więc udało się. Nikt was nie zauważył?
 — Nikt. Lecz podczas ostatniej rundy o hai-szi niezawodnie wyjdzie najaw kradzież obu bożków. Trzeba się ich pozbyć przed tą godziną.
 — Jakże przeniesiemy tu posążki?
 — Podniesiemy je, a pan je przyjmie od nas.
 — Dobrze, byle szybko.
 Matuzalem wszystko słyszał dokładnie. Nad murem ukazały się dwa większe przedmioty. Jubiler opuścił je na ziemię, poczem rzekł:
 — Teraz przełaźcie szybko!
 — Jeszcze nie. Musimy uprzednio ukryć palankin.

49