Strona:PL May - Matuzalem.djvu/308

 — Czego chcesz tu o tak późnej porze? — zapytał urzędnik.
 — Wszechpotężny kuan-fu, — rzekł jubiler tonem służalczym — musiałem śpieszyć ku blaskom twego słońca, ponieważ na naszej ulicy nie mieszka żaden sing-kuan.
 — Sing-kuan? A więc chodzi o jakieś przestępstwo?
 — Tak.
 — Czemu zwracasz się do mnie? Widzę, że będę cię musiał przymknąć.
 — Wasza jaśnie oświecona łaskawość zostawi mnie na wolności, skoro się dowie, że chodzi o skradzione bogi.
 Mandaryn rozmawiał z nim, siedząc na krześle — inaczej bowiem nie wypadało. Teraz zerwał się na równe nogi i zawołał:
 — Podnieś się, mów szybko i swobodnie. Co ty wiesz?
 — Zdaje się, że wiem, u kogo znajdują się skradzione bóstwa.
 — Ty? — U kogóż?
 — U Hu-tsina, mego sąsiada.
 Tong-tszi ściągnął groźnie brwi i odezwał się:
 — U niego? Twego wroga? Ten człowiek jest uczciwy i niezdolny do kradzieży. Mógłbyś postawić go sobie za wzór rzetelności. Nie kradnie; tem bardziej nie popełni świętokradztwa. Czy wiesz, co czynisz, posądzając go o przestępstwo?

62