Strona:PL May - Matuzalem.djvu/327

 Ledwo umilkły kroki, tong-tszi zapytał niewinneqo jubilera:
 — Twoja uczciwość została dowiedziona. Czy Jesteś zadowolony?
 — Tak, najpotężniejszy dobroczyńco. Ale żądam surowego ukarania Wing-kana!
 — Nie uniknie kary.
 — Rozkazujący głos waszej wspaniałości mówił tylko o wygnaniu!
 — Tak, w ten sposób pozbędziesz się wroga. A może ci to nie wystarcza?
 — Sądzę, że śmiercią karane jest takie przestępstwo!...
 Wówczas mandaryn podszedł doń bliżej i rzekł stłumionym głosem:
 — Pragniesz jego śmierci — dobrze! Ale w takim razie sędzia dowie się, że bóstwa były najpierw w twoim ogrodzie, i zapyta, kto je przeniósł. Czy bardzo ci to odpowiada?
 — Nie, nie! — odparł szybko Hu-tsin.
 — A więc milcz i nie szukaj zemsty na wrogu! Groziło ci wielkie niebezpieczeństwo. Nie chcę wiedzieć, jak to się wszystko odbyło; ten obcy kuan-fu uratował życie tobie i wszystkim twoim domownikom, mieszkaniec naszego kraju nie odważyłby się na nic podobnego. Skłoń głowę przed jego dobrocią i wspominaj go z wdzięcznością.
 Podniósł się i odszedł ku domowi. Oczywiście, towarzyszył mu cały orszak, Hu-tsin uchwycił Matuezalema za rękę i rzekł:

81