Strona:PL May - Matuzalem.djvu/364

 — Nie, nie! — ostrzegał tong-tszi. — Lekkomyślnie zajęli miejsce bogów i zostali na tem przyłapani. Jeśli pan pośpieszy im z pomocą, i oni, i pan, i my wszyscy będziemy zgubieni. Jedynie z odległości można będzie coś dla nich zdziałać.
 — Ja ich uratuję! — oświadczył Liang-ssi. — W każdym razie uchronię ich przed doraźnem niebezpieczeństwem. Zamkną ich w więzieniu, z którego, spodziewam się, zdołamy ich wyzwolić.
 Chciał się oddalić. Matuzalem powstrzymał go i zapytał:
 — Co pan zamierza zrobić?
 — Puść mnie pan! Oni są lamami z Lhassy.
 — Nikt w to nie uwierzy!
 — Niechaj wątpią! Jednak będą musieli chwilowo oszczędzać naszych przyjaciół.
 Wyrwał się i wszedł do przedniej hali krokiem człowieka, który zainteresował się wrzawą.
 Młody mandaryn zobaczył przybysza; podszedł doń, pociągnął go za odzież i zapytał:
 — Czego tu szukasz?
 — Chcę zwiedzić świątynię.
 — Nie wolno teraz! Obcym chwilowo wstęp wzbroniony!
 — Ale ci dwaj są też obcy!
 — Znasz ich?
 — Znam ich mowę i słyszałem przed chwilą, co ten lama mówił.
 — Jakaż to mowa?
 — Tybetańska.

118