Strona:PL May - Matuzalem.djvu/391

 Chciał się jak najprędzej pozbyć groźnego cudotwórcy. Ze zgrozą myślał o przestawionych i piętami do przodu zwróconych nogach.
 Młody mandaryn podszedł do jeńców, złożył ukłon i rzekł:
 — Wysocy panowie słyszeli, co rozkazał potężny tong-tszi. Czy zechcą łaskawie iść ze mną?
 — Co on ma na myśli? — zapytał kapitan.
 — Chce nas wyprowadzić — objaśnił Liang-ssi.
 — Dokąd?.
 — Do więzienia.
 — Ani mi się śni! Jeśli się chce wam iść pod kłódkę, to proszę, ale ode mnie wara! Nieprawdaż, mijnheer?
 — Ja. Ik beb honger, ik wil eten! — Tak. Jestem głodny; chcę jeść!
 — Dostanie pan — nalegał Liang-ssi. — Nie będzie nam źle w więzieniu. Dostaniemy dobre cele i niezgorszy wikt.
 — Ale jaki?
 — Smaczny! Tong-tszi kazał się nami troskliwie opiekować. Próżno byłoby stawiać opór. Dla własnego dobra powinniśmy ulec. Może pan być pewny, że pan Degenfeld nie opuści nas w biedzie.
 — Tak, to pewne. Pójdziemy, mijnheer?
 — Tak — powiedział grubas, który zawsze stosował się do pragnień swoich przyjaciół — Wij willen met gaan. — Pójdziemy.
 — Dobrze. Ale urządzę temu arcykapłanowi

145