Strona:PL May - Matuzalem.djvu/407

szych dwóch postaci. Stąd wnoszę, że jego ubiory ujdą i na nas, w każdym razie po nocy.
 — Możliwe, nawet prawdopodobne. Ale czy myślisz, że nam pożyczy?
 — Czemu nie? A jeśli nawet odmówi, to i na to mam radę.
 — Jaką?
 — Poprostu, skradnę.
 — Godfrydzie, jak brzmi siódme przykazanie?
 — Wiem: Nie kradnij! Ale ja wcale nie chcę ukraść. Poszkodowany odzyska swoje łachy. Myślę też, że w ostatecznym wypadku sami sobie weźmiemy żetony.
 — Godfrydzie, Godfrydzie!
 — Matuzalemie, Matuzalemie! Jeśli zna pan lepsze sposoby, wyłóż je na stół! Ubrania i żetony mieć musimy.
 Degenfeld odpowiedział, że przedewszystkiem trzeba wysłuchać propozycji tong-tszi. Należało się spodziewać, że strapiony mandaryn poszuka jakiegoś skuteczniejszego wybiegu.
 Tymczasem upłynęło popołudnie, a mandaryna nie było widać. Zapadł zmierzch. Wezwano gości do wieczerzy. Stół był nakryty tylko dla nich trzech. Degenfeld zapytał służącego o pana domu i dowiedział się, że ten przyjmuje teraz gościa. Tym gościem był ho-po-so.
 — Ho-po-so? Kiedy przybył?
 — Przed połową czasu.
 Połowa czasu — to godzina, a więc jak na

13