Strona:PL May - Matuzalem.djvu/503

takiego postępowania. Chodzi o to, że mam dla pani list.
 Matka, do niej to były skierowane słowa Matuzalema, obejrzała go ze zdumieniem.
 — List? Od kogo?
 — Od tego, którego już dawno uważałyście za straconego.
 — Od mego... od mego małżonka i pana? — rzekła ledwo dosłyszalnym szeptem, opierając się na ramieniu córki.
 — Tak — rzekł Matuzalem. Czy czuje pani się na siłach wysłuchać treść listu? Proszę, niech pani siada.
 Podsunął jej krzesło. Uprzejmość Matuzalema znalazła dwóch naśladowców. Turnerstick podsunął swoje krzesło jednej z córek, mówiąc:
 — Proszęg panienkęg, niechang paning siadang! Zechceng paning zającing miejsceng!
 Również mijnheer ustąpił swego krzesła drugiej córce, prosząc z najsłodszym uśmiechem na ustach:
 — Proszę bardzo, aby zechciała pani usiąść na krześle, na mojem krześle. Chętnie ustąpię go pani.
 Dziewczyny, oczywiście, nie zrozumiały ani słowa, chociaż domyśliły się, o co chodzi. Usiadły z obu stron matki, obaj zaś salonowcy cofnęli się no krok, przyczem Turnerstick szepnął grubasowi na ucho:
 — Wspaniała dziewczyna, jak Boga kocham!

109