Strona:PL May - Matuzalem.djvu/524

 — Posiadam co najmniej sopran, albo nawet i wyżej.
 — W takim razie chciałbym pana usłyszeć.
 — Czy mam teraz zaśpiewać?
 — Prosimy, ale coś ładnego.
 — Zaśpiewam niemiecką pieśń o jutrzence.
 Kilka razy chrząknął, dotknął palcami gardła, zamknął oczy i krzyknął: — Vorgezien! — Uwaga! — jakgdyby groziło komuś okrutne niebezpieczeństwo. Następnie otworzył usta, ale w tej samej chwili Matuzalem zawołał:
 — Jeszcze nie, mijnheer! Poczekamy do wieczora.
 Lękał się bowiem kompromitacji poczciwego Holendra. Ten zamknął usta, otworzył oczy i rzekł:
 — Nic nie mam przeciwko temu. Mogę śpiewać wieczorem. Nie wpłynie to na tembr głosu.
 Zadowolony z tego zakończenia, Matuzalem wrócił do króla żebraków, przy którym mniej mógł się uśmiać, ale więcej nauczyć. — — —

130