Strona:PL May - Matuzalem.djvu/527

 — Tak.
 — Więc rozmawiamy w moim języku ojczystym.
 — Bardzo chętnie.
 — Powiedz mi pan, jak się jada w Ho-tsing-ting?
 — Wyśmienicie! Po chińsku, ale również i po niemiecku.
 — Bardzo to się chwali stryjowi Danielowi.
 — Nazywa go pan stryjem? I zna pan jego imię?
 — Ponieważ... ze względu... gdyż... bo... widzi pan... — plątał się mijnheer, nie wiedząc, jak naprawić swój błąd.
 — Objaśnię pana — odezwał się Matuzalem. — Nie chcieliśmy się z tem właściwie zdradzić; ale pan nas nie wyda, a zresztą może będziemy potrzebowali pańskiej pomocy. Nie jesteśmy Anglikami, lecz Niemcami.
 — Niemcami! Aha! Ale chyba nie — —?
 — Owszem. Ten oto młodzieniec jest bratankiem pańskiego patrona.
 — Co za niespodzianka! Witam was, panowie, jak najserdeczniej! Ale jak wam się udało w takiej odzieży dotrzeć aż do nas?
 — Czemu nie?
 — Musieliście chyba wywołać wściekłą sensację.
 — To prawda, ale nie narażało nas to na żadne większe nieprzyjemności.
 — I skąd by się wzięły? — wtrącił Godfryd. —

133