Strona:PL May - Matuzalem.djvu/87

wyniósł tylko to przeświadczenie, że ma przed sobą głęboko uczonego człowieka. Ale o jednem nie usłyszał, o tem właśnie, co mu najbardziej leżało na sercu. Odezwał się więc:
 — Tyle pan szkół przeszedł, aż tyle, mijnheer?
 — Tak, oczywiście!
 — Ale medycyna, medycyna, tego brak?
 — Brak? Ani mi się śni! Medycyna jest właśnie moim najulubieńszym fachem!
 — Istotnie? Czy leczył już pan, czy już uzdrawiał pan chorych?
 — Jeszcze jak. Dalaj-lamie wypędziłem solitera, tureckiemu wielkiemu wezyrowi wyciąłem baobab. Co pan o tem powie?
 — Ba — ba — ba — cóżto jest takiego?
 — Drzewo chlebne, znacznie większe, niż dąb. Lekarze uważali tę chorobę za jęczmień na oku, ale kiedy wkrajałem, okazało się, że to baobab.
 — Nie — nie rozumiem!
 — Niekonieczne. Może to tylko zainteresować oftalmologów.
 — Ale takie wielkie drzewo!
 — Nie szkodzi! W lekkich przejawach nazywają to jęczmieniem, więc w cięższych — baobabem. To są wyrażenia naukowe.
 — Ależ, mój panie, a więc zna pan i leczy wielkie choroby?
 — Owszem, o ile pacjent nie jest za tęgi.
 — Mijn hemel! — Niebiosa! Czemu ten wyjątek?

83