Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/117

—   105   —

 — Wobec tego będzie pani obecną na tertulii.
 Dając tę obietnicę, miałem na myśli luźnego konia, którego prowadził ze sobą Monteso. Zwróciłem się więc do yerbatera, który rozmawiał żywo z jednym z pasażerów, i spytałem, czyby nie pożyczył zrozpaczonej damie owego konia.
 — Szkoda, że mi pan tego wcześniej nie zaproponował — rzekł Monteso. — Sprzedałem go właśnie temu oto podróżnemu.
 I przy tych słowach wskazał człowieka, z którym przed chwilą rozmawiał.
 — Rzeczywiście szkoda. I nie może się pan cofnąć?
 — Niestety, już mi zapłacił — odrzekł, pokazując mi pełną garść banknotów.
 — To ja od niego odkupię tego konia — wtrąciła dama, — i jeżeliby mi nie starczyło pieniędzy, to może pożyczy mi kto z panów, a oddam natychmiast po przybyciu do San Jose.
 — Dobrze, pożyczę pani; tylko, czy nabywca zechce go odsprzedać? Zapytajmy go.
 — Powinien być dla kobiety uprzejmy — rzekła; — inaczej nie byłby caballerem...
 Niestety, podróżny w olał zrzec się tytułu caballera, niż zostać w pustym stepie i czekać Bóg wie jak długo i Bóg wie na co.
 Gdy oznajmiłem to damie, wskazała mego konia i zapytała:
 — Kto jedzie na tym wspaniałym rumaku?
 — Ja sam, sennora.
 — Możeby on uniósł dwie osoby?
 Wiedziałem, rozumie się, do czego zmierza to pytanie, i omal nie parsknąłem śmiechem.
 — No, mocy posiada dosyć — rzekłem, siląc się na powagę.
 — Jeśli tak, to może pan wziąć mię ze sobą... Umieszczę się za siodłem i pojadę. Kapelusz można przywiązać z drugiej strony, albo dać go któremu