Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/145

—   133   —

miast z izby, unikając widocznie dawania jakichkolwiek o tem objaśnień. A i dziewka odpowiadała nam tylko krótkiemi słowami: tak lub nie — i z twarzy jej wyczytałem, że coś przede mną ukrywa.
 — O, piękna sennorito! — zagadnąłem, — nie przypuszczałem, że będziesz tak nieuprzejma względem caballera, który zwraca się do ciebie z całem zaufaniem. Nie licuje to wcale z twoją ładną twarzyczką.
 Dziewka była stara i brzydka. Nazwa jednak sennority i inne piękne słówka, których jej nie szczędziłem, rozbroiły ją widocznie, gdyż uśmiechnęła się, mówiąc:
 — Zapewne, wygląda pan, jak wytworny caballero, ale ostrzeżono mię przed panem...
 — Kto?
 — Właśnie ów jeździec, o którego pan zapytuje.
 — Cóż ci powiedział, urocza panienko?
 — Ech, nie mogę... stanowczo nie mogę tego powtórzyć.
 — Bardzo mi przykro, że panienka ma więcej zaufania do pospolitego gałgana, niż do porządnego, prawego człowieka...
 — Ależ... panie!... — wykrztusiła ze śmiechem, — ów człowiek powiedział właśnie, że on jest uczciwym caballerem, a pan...
 — To kłamstwo, moja panienko.
 — Opowiadał nam, że jest komisarzem policyi w Montevideo.
 — Dokądże on jedzie i poco?
 — Do Mercedes, ażeby tam aresztować pana, skoro tylko przybędziecie na miejsce.
 — Powiedział może, za co?
 — Owszem. Mówił, że pan jest kierownikiem jakiegoś spisku, który może narazić kraj na wielkie nieszczęścia.
 — I panienka mu uwierzyła? Czy jednak i teraz, widząc mię, wierzysz w to, miła sennorito?
 — Nie, panie! Pan nie wygląda na żądnego krwi człowieka.