Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/172

—   160   —

odebrania nam broni. Monteso zaprotestował, lecz, rozumie się, na nic się to nie zdało. Ja oddałem noże dobrowolnie, a major wetknął je zaraz za pas, jakby swoją własność, i ciągnął dalej:
 — Postawię wam teraz pewne pytania i mam nadzieję, że będziecie odpowiadali bez wykrętów. Obaj stoicie nad grobem, i sądzę, że posiadacie przynajmniej tyle rozumu, iż w ostatniej swej godzinie nie zechcecie się narażać na to, abym użył ostrych środków przymusu dla wydobycia z was zeznań. Przedewszystkiem zabierze głos świadek.
 Tu zwrócił się do „komisarza“:
 — O co pan ich oskarża, panie Carrera?
 — O usiłowane morderstwo, ciężkie uszkodzenie ciała i spisek rewolucyjny.
 — Czy ma pan na to dowody?
 — Owszem, i to takie, które niczem zbić się nie dadzą.
 — Wobec takich oskarżeń sprawę rozpatrzymy szczegółowo. Przedewszystkiem co do usiłowanego morderstwa: gdzie i kiedy się ono stało?
 — W Montevideo przed trzema dniami.
 — Kogo miano zamordować?
 — Mego kuzyna. Ten cudzoziemiec napadł na niego w nocy na ulicy koło domu organisty z katedry.
 — I nie zabił go?
 — Nie, bo napadnięty zdołał uratować się ucieczką. Ale niebawem obaj oskarżeni udali się za nim aż do jego mieszkania, napadli na niego, związali i tak zbili, że omal ducha nie wyzionął.
 — Czy są na to świadkowie?
 — Są. Mogę wymienić ich nazwiska; mieszkają w Montevideo.
 — To niepotrzebne. Nie mamy tyle czasu, aby ich stamtąd sprowadzać aż tutaj. Zresztą wystarczą same dowody i bez tych świadków, jak również zeznania pańskie, panie Carrera, którym wierzę w zupełności.
 Rzekłszy to, major zwrócił się do mnie: