Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/184

—   172   —

 — Przyznaje się pan do tego? — zapytał major.
 — To kłamstwo!
 — Na nieszczęście pańskie jesteśmy w stanie udowodnić, że to nie kłamstwo, lecz istotna prawda. Mateo wie, gdzie pan przechowuje te papiery.
 — To szczególne, że wie on o mnie więcej, aniżeli ja sam o sobie...
 — Niech się pan dobrze zastanowi i przypomni to dokładnie. Mateo podpatrzył Montesa i gotów jest wskazać, w którem miejscu tenże ukrył owe duplikaty.
 — Co? jakie duplikaty? czyście powaryowali? — ozwał się Monteso.
 — No, no! — mruknął Mateo, — nie obrażaj mię. Masz papiery, zaszyte w kubraku.
 — Do licha! jestem sam ciekaw...
 — Wobec tego oświadczenia świadka może panowie oficerowie zechcą się przekonać o jego rzeczywistości naocznie.
 Wszyscy członkowie „trybunału“ wojennego w liczbie pięciu powstali z miejsc i zbliżyli się do Montesa, a Mateo ściągnął z niego kubrak i wydobył z pod podszewki papiery, które oddał do rąk majora.
 — Oto dowód! — rzekł. — Teraz może te draby nie będą już tak bezczelnie wypierali się wszystkiego.
 — To chyba dyabelska sztuka! — krzyknął Monteso wzburzony.
 — Milcz! Nie pogrążaj się w większe jeszcze nieszczęście! — ofuknął go major. A zwróciwszy się do Matea, dodał: — Czy i cudzoziemiec ma przy sobie takie papiery? — Owszem, ma przy sobie oryginały.
 — Czy pan to przyznaje? — zwrócił się oficer do mnie.
 — Tak! — odrzekłem bez wahania.
 Warto było zobaczyć zabawnie głupią minę Matea, gdy usłyszał „tak“. Był bowiem przekonany, że się wyprę, gdyż wiedział, że o żadnych papierach nie mam najmniejszego pojęcia.