Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/200

—   188   —

 — Może mię pan zastrzelić... mimo tej groźby nie powiem panu.
 — No, nie, to nie! Właściwie jest mi obojętną rzeczą, kto mię chciał chwycić za kołnierz, skoro kołnierz ów mam jeszcze w całości...
 — Ale ja go nie mam. Wydarł mi pan kawałek uniformu.
 — O, przepraszam! ale musiałem to uczynić dla odzyskania swojej własności. Mówiłem przecie panu tam jeszcze, w obozie, że jest mi potrzebny zegarek mój i pieniądze, a pan nie chciał w to uwierzyć.
 — Tak. Widzę teraz, że miał pan już wówczas na myśli dalszą podróż, nie zaś śmierć.
 — To się rozumie.
 — Diabolo! — mruknął skonfundowany. — To pan już wtedy planowałeś ucieczkę?
 — To bardzo naturalne.
 — Widzę, że z pana nielada zuch! Ale, do licha, ja rozporządzam pięćdziesięcioma ludźmi!
 — Nic mi oni nie zrobią, i jeżelibyś pan jeszcze kiedy spotkał europejczyka, to wiedz o tem zgóry, że umie on dokazać więcej, niż pięćdziesięciu pańskich gwardzistów.
 — Hm! wyglądasz pan z tem wszystkiem istotnie na dyabła.
 — Ale na bardzo w tej chwili mokrego... Zresztą nie widzę potrzeby zaprzeczać pańskim twierdzeniom — rzekłem, uśmiechając się, poczem dodałem: — No, żegnam pana. Poszukaj pan swojej szabli i pistoletów... Rzuciłem je tam, w trawę.
 — Dokąd pan jedziesz?
 — Po co panu ta wiadomość? Czyżbyś chciał ścigać mię raz jeszcze?
 Widziałem, że zaciskał zęby i hamował gniew w sobie, upokorzony, żem go tak łatwo wystrychnął na dudka. Udając więc spokój i pewność siebie, rzekł wyniośle:
 — No, no! uszedłeś pan tym razem mej ręki, ale