Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/286

—   268   —

 — No, no! nie widziałaś mię jeszcze nigdy w gniewie, ale dziś może ci się to zdarzyć, więc uważaj! Byli tu dziś jacy ludzie?
 — Nie wiem.
 — Hm, widzę, że bez podarunku niepodobna po rozumieć się z tobą. Mów więc, cobyś chciała otrzymać?
 — Ładny, błyszczący guzik do ubrania.
 — Dobrze, dostaniesz — odrzekł, sięgając do kieszeni.
 Był widocznie przygotowany na tego rodzaju wypadek, skoro nosił przy sobie rozmaite świecidełka. Gdy wyjął z kieszeni żądany guzik mosiężny, karlica wyrwała mu go z rąk chciwie i, nie zwlekając, przyszyła sobie do „sukni“, ucieszona podarkiem, jak dziecko.
 — Jesteś więc zadowolona? — zapytał brat.
 — Tak, ja jestem zadowolona, a ty jesteś dobry.
 — Bądźże więc i ty dobrą i odpowiedz mi bez kłamstwa na moje pytania.
 — Daya nigdy nie kłamie.
 — Czy byli tu dzisiaj jacy ludzie?
 — Nie.
 — Nikt? nikt nie był? — nalegał braciszek.
 — No... był... jakiś mężczyzna.
 — A widzisz, żeś przedtem skłamała! Czy znasz tego mężczyznę? wiesz, kto on jest?
 — Nie.
 — Przybył pieszo, czy na koniu?
 — Na koniu.
 — Jak był ubrany?
 — Jak każdy biały sennor. Miał lancę.
 — Czy rozmawiał z tobą?
 — Nie, tylko z Piotrem.
 — A więc z twoim mężem. O co go zapytywał?
 — Nie słyszałam.
 — Ale wiesz przynajmniej, czego chciał?
 — Wiem. Chciał, żeby mój mąż poszedł z nim.
 — I poszedł? A dokąd?