Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/291

—   273   —

 — Nikogo.
 — Możebyś się jeszcze rozejrzała lepiej?
 — Dobrze — odrzekła i oddaliła się.
 Staliśmy, nie poruszając się z miejsca, — a jednak nie posłyszeliśmy kroków Dayi; najlżejszy szelest nie zdradził przygniecenia jej stopą źdźbła trawy lub liścia. Umiała skradać się genialnie. Wróciwszy po paru minutach, oznajmiła, że w pobliżu niema żywej duszy.
 — Dobrze. Więc idź teraz do chaty — rozkazał Hilario.
 — Czy mam wrócić tu jeszcze?
 — Nie potrzeba. Przyjdziemy sami o świcie.
 — Cóż wy tam będziecie robili tak długo?
 — Dowiesz się później.
 — Czy powiedzieć Piotrowi, że jesteście tutaj?
 — Owszem, ale tak, żeby on jeden tylko słyszał, więcej nikt!
 — Któżby inny mógł słyszeć, skoro w okolicy niema żadnego człowieka?
 Przy tych słowach oddaliła się, pozostawiając nas własnemu instynktowi wśród tych nieznanych nam topieli.
 — No, sennor — ozwał się do mnie estancyero, — jesteśmy więc w pobliżu półwyspu Krokodylego, i teraz na pana kolej do działania. Co mamy czynić?
 — Czekać, dopóki się tu nie zjawią... chyba, że się dowiemy, iż nie przybędą tu wcale.
 — Daya mówiła, że niema ich w okolicy.
 — Nie wierzę jej.
 — Pan ją krzywdzisz, posądzając o kłamstwo — wtrącił Hilario. — Znam ją i wierzę, że mówi prawdę. Wprawdzie Indyanie dla wyprowadzenia białego w pole nie cofają się przed niczem, ale wobec mnie i moich towarzyszów stworzenie to nie odważyłoby się na coś podobnego.
 — Wolałbym jednak przekonać się o prawdzie jej słów osobiście i naocznie. Potrzymajcie mi karabin, boby mi przeszkadzał; pójdę rozejrzeć się.