Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/295

—   277   —

łudniu drzewo jest bardzo drogie, więc przedsiębiorcy robią na spławie jego znakomite interesy.
 — Taka tratwa byłaby dla tych bandytów najlepszym i jedynym środkiem do przeprawienia żywego swego łupu przez rzekę.
 — Ba, ale skąd ją wezmą? czy flisacy zechcą im jej pożyczyć?
 — Za pieniądze... a nawet pod przymusem. Tratwa przecie zależna jest od prądu rzeki, i gdy prąd zbliży ją do brzegu, nietrudno będzie bolarzom zmusić flisaków do posłuszeństwa pod grozą karabinów. Gdyby zresztą draby nie potrafili sobie poradzić w tym wypadku, musiałbym ich uważać za wielkich niedołęgów.
 Zaledwie dokończyłem tych słów, gdy nagle o pierś moją uderzyła strzała i opadła mi na kolana. Wziąłem ją do ręki i, ku wielkiemu przerażeniu swemu, stwierdziłem, że jest zupełnie taka, jakie widziałem w chacie Indyanina.
 — Co się panu stało? — zapytał estancyero, spostrzegłszy przestrach na mej twarzy.
 — Kładźcie się wszyscy natychmiast na ziemię! — rozkazałem, — natychmiast!
 I przyległem twarzą do ziemi, towarzysze zaś moi poszli za moim przykładem.
 — Co to było? — pytał szeptem brat Hilario.
 — Ktoś do nas strzelił.
 — Nie słyszałem.
 — Oczywiście, bo strzały słyszeć nie można.
 — Dios! Strzała? może zatruta?... gdzie?
 — Proszę zobaczyć! — odrzekłem, podając mu grot indyjski.
 — Cielo mio! — szepnął przerażony. — Czy trafiła pana?
 — Trafiła, ale nic mi nie będzie, bo utknęła w skórzanej kurtce.
 — Czy jest pan pewien, że nie zadrasnęła ciała?
 — Jestem o to spokojny, bo mam na sobie podwójne ubranie z wyprawionej na sposób indyjski skóry, i stanowi ono niejako pancerz przed strzałami.