Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/297

—   279   —

szło kroków przed nami wysuwającą się z cienia drzew postać.
 Dobry to musiał być strzelec — pomyślałem, — skoro z takiej odległości strzała jego dosięgła swego celu.
 — Idzie — rzekł braciszek. — Ciekawy jestem, co go spowodowało do słania nam śmiertelnych pocisków. Nie ma on zbrodniczych popędów i strzelał chyba tylko z czyjegoś nakazu... Choć i to nie zmniejsza jego winy w danym wypadku.
 Między nami a Indyaninem znajdowało się bagno, które szybkim krokiem okrążył i stanął przed nami w pokornej, a mocno zakłopotanej postawie.
 — Skąd ci to przyszło do głowy strzelać do ludzi, Petro? — zapytał surowo zakonnik.
 — Nie wiedziałem, że to czcigodny brat — rzekł wylękniony.— Czy trafiłem?
 — Tak.
 — Dios! Jestem mordercą!
 — Na szczęście, jeszcze nie, bo człowiek, w którego strzała trafiła, nosi skórzane ubranie...
 — Skórzane ubranie? a więc jest to...
 Zaciął się nagle.
 — Coś chciał powiedzieć?
 — Nic, już nic... Jestem mocno przelękniony.
 Wiedziałem, co chciał powiedzieć i dlaczego się wstrzymał. Zafrapowała go wzmianka brata Hilaria o skórzanem mojem ubraniu. Wiedział już zatem coś o mnie, i to zapewne od bandytów, którzy prawdopodobnie znajdowali się w pobliżu. Nie przypuszczał zaś, że się znajduję w towarzystwie uwielbianego przez siebie zakonnika, że więc jestem niejako pod osłoną jego powagi.
 Brat Hilario nie domyślił się przyczyny zalęknienia Indyanina, więc pytał:
 — Jesteś przelękniony? Ale to wcale nie uratowałoby sennora, którego dosięgła twoja strzała. Piotrze, Piotrze! Ktoby się był spodziewał, że zdolny jesteś popełnić morderstwo!