Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/298

—   280   —

 — Wielebny dobrodzieju! Wymówka twoja jest bardzo bolesna... obraża mię ona...
 — Jakto? więc nie strzelałeś do nas?
 — Strzelałem, ale nie wiedząc o tem, że tu są ludzie.
 — A za kogóż nas wziąłeś?
 — Za małpy...
 Wymówka ta miała swoje usprawiedliwienie, gdyż w Uruguayu jest mnóstwo małp.
 — Małpy? — powtórzył Hilario, — nas wziąłeś za małpy? Nie gadajże głupstw, Piotrze!
 — Niepewne światło księżyca zwiodło mię... Siedzieliście razem, jak to mają we zwyczaju małpy... Zresztą... proszę mówić ciszej...
 — Dlaczego?
 — Bo, bo... w nocy nie jest bezpiecznie mówić tu głośno...
 — Są w pobliżu jacy ludzie?
 — Ludzie... nie; ale przed kilku dniami przybłąkała się tu para ogromnych jaguarów, a wielebny dobrodziej wie dobrze, jak trzeba być ostrożnym w takiem sąsiedztwie. Tylko ja i moja Daya możemy się ich nie obawiać...
 — Nie boję się ich i ja również.
 — Wiem, ale towarzysze dobrodzieja mogliby się znaleźć w niebezpieczeństwie, i dlatego proszę zachować ciszę, aby nie zwabić tych bestyj.
 Z tych słów zrozumiałem, o co chodziło przebiegłemu Indyaninowi. Bez wątpienia był w porozumieniu z bolarzami, ale, żywiąc przyjaźń dla braciszka, nie chciał zdradzić tak jego, jak i ich, — wymyślił więc na poczekaniu bajkę o jaguarach.
 — Może tu przyjść do nas jaguar ze swoją towarzyszką — rzekł brat Hilario; — nie boimy się ich wcale... Ale też słuszną jest twoja rada, abyśmy nie byli zbyt głośni. Usiądź; muszę cię o coś zapytać.
 Zakłopotany Indyanin spojrzał na nas i rzekł do zakonnika: