Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/304

—   284   —

 — Bardzo długo.
 — Kiedy wyszliście z chaty?
 — Raniutko.
 — Ale od tego czasu byliście w domu kilka razy?
 — Nie byłem wcale.
 Tem zaprzeczeniem chciał poczciwiec wykazać swoje „alibi“ na wypadek, gdyby tego było potrzeba. Widocznie nie przypuszczał, że byliśmy już w jego chacie, a ponadto szczegół, że nie mieliśmy koni, mógł zwrócić jego uwagę.
 — Nie wiadomo wam więc, kto był dzisiaj u was? — pytałem dalej.
 — Nie. Dowiem się o tem po powrocie.
 — Zależy mi bardzo, abym się dowiedział, czy byli dzisiaj w waszym domu ludzie, z którymi chcemy się spotkać.
 — Zapytam Dayi i powiem wam o tem. A co to mają być za ludzie?
 — Żołnierze.
 — Nie było ich u mnie.
 — A skądże wiecie o tem, skoro od rana niebyliście w domu?
 — Wiem z góry, bo chatka moja jest tak ukryta, że znaleść ją bardzo trudno. Zresztą zapytam Dayi.
 — Tak, tak, zapytajcie. Czy znane wam są nazwiska Monteso i Cadera?
 — Nie. Ale dlaczego mię pan o to wszystko pyta?
 — Na wiadomościach tych bardzo mi zależy. Alem się już dowiedział, co mi potrzeba, i tylko proszę mi odpowiedzieć na jedno jeszcze pytanie, a mianowicie, kto wam kazał strzelać do człowieka, który nosi skórzane ubranie?
 — Nikt mi tego nie nakazał. Stało się to tylko wskutek pomyłki... Proszę mi wierzyć.
 — Wierzę i nie mam do was żalu, żeście mię chcieli uśmiercić.
 — Więcej nie ma pan nic do zapytania?
 — Skończyłem.