Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/305

—   285   —

 — Więc chodźmy, bo już bardzo późna pora.
 — Dobrze; pójdziemy tam, gdzie nam radzicie, ale chcielibyśmy przedtem kupić od was zdobycz, którąście dziś upolowali. Nieźle wam za nią zapłacimy.
 — Nie mogę jej sprzedać, sennor — odparł z zakłopotaniem.
 — Dlaczego?
 — Bo to mięso nie dla was; europejczycy nie jedzą świnek wodnych.
 — A któż wam powiedział, że jestem europejczykiem?
 — Przecie to można odrazu poznać.
 — Mój kochany Petro! zadziwiacie mię bystrością swego wzroku, przed którym żadnych tajemnic niema. Chcę nabyć świnkę wodną; czy sprzedacie mi ją?
 — Sam potrzebuję mięsa — odparł po krótkim namyśle.
 — Jest was tylko dwoje — rzekłem — i nie zjedlibyście całej świnki, która waży co najmniej centnar. Zresztą odstąpcie nam tylko część; wszakże byłoby wam chyba przykro, gdyby życzliwy wam brat Hilario cierpiał głód.
 — Tak, ale mogę wam dać ryb, których Daya nałowiła. Mięso świnki nie dla wielebnego dobrodzieja.
 — A jednak żądam od was, abyście tu natychmiast przynieśli ową zwierzynę.
 — Ha, jeżeli już chcecie koniecznie, to pójdę zaraz i wkrótce wrócę.
 To rzekłszy, oddalił się szybko.
 — Nigdybym się nie spodziewał po tym człowieku — zauważył do mnie brat Hilario, — że chce nas okpić.
 — Ale w dobrej wierze — odparłem, — dla naszego dobra. Nieprzyjaciele nasi znajdują się niedaleko stąd, na lewo od nas.
 — Skąd pan wie o tem?
 — Powiedział mi to Indyanin.
 — Kiedy? Nie słyszałem.