Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/309

—   289   —

 — Dotychczas tak — — — ale teraz już nie!
 Między jednem a drugiem zdaniem szarpnąłem go za szmatę, która mu była pasem, i odrzuciłem ją na stronę wraz z nożem oraz kołczanem, napełnionym zatrutemi strzałami.
 — Senn...!
 Porwał się z miejsca, by pochwycić wydartą mu broń, ale w tym momencie powaliłem go na ziemię i przygniotłem kolanami.
 — Puść go, sennor, bo się udusi! — wołał brat Hilario, biorąc mię za rękę.
 — Nic mu się nie stanie.
 — Puść! ręczę za niego. Nie zamierzał przecie względem nas nic złego.
 — Cenię bardzo twoją porękę, bracie Hilario, ale przyjąłem za zasadę sam sobie zapewniać obronę przeciw wrogom.
 — Ba, ale możesz to pan uczynić, nie dusząc tego biedaka.
 — Powiedziałem, że nic mu złego nie uczynię, tylko zwiążę ręce na grzbiecie... a właściwie uczyni to sennor Monteso.
 Rzekłszy to, zwróciłem się do estancyera:
 — Proszę, oto moja chusteczka!
 I przyłożyłem lufę rewolweru prawie do nosa Indyaninowi, Monteso zaś związał mu tymczasem ręce w tyle.
 — Ratujcie, bracie Hilario! — błagał Indyanin, nie mogąc oprzeć się przemocy. — Ten europejczyk to okropny człowiek.
 — Skąd wiesz, że jest on europejczykiem?
 — Tego nie mogę powiedzieć.
 — Czy przysiągłeś komu, że tego nie wyznasz?
 — Nie przysięgałem, ale dałem słowo.
 — Nie powinno się dotrzymywać słowa w sprawach niesłusznych i zbrodniczych.
 — Wiem jednak, że ten cudzoziemiec jest mordercą, złodziejem i rabusiem.