Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/315

—   295   —

 — Hm, przebiegły człowiek z tego majora. Wyzyskał waszą nienawiść do Brazylii przeciw mojej osobie. Ale mówcie dalej.
 — Chcąc przedewszystkiem uśmiercić pana, chwyciłem strzałę, a wsadziwszy ją do rury, wycelowałem w samą twarz, ale się przeliczyłem, bo strzała trafiła poniżej, w pierś pańską, i temu tylko zawdzięcza sennor ocalenie. Szczęście pańskie, że się tak stało.
 — I wasze szczęście również, bo, zanimbym skonał, was byłaby trafiła moja kula.
 — To byłoby niemożliwe, bo przecie sennor nie wiedział, gdzie jestem.
 — Owszem. Popatrzcie na ten wązki krzak, który wystaje z trzciny.
 — Widzę.
 — Tam byłbym wycelował.
 — Dios! Z za tego krzaka właśnie strzelałem.
 — Wiem o tem; poznałem to z kierunku i świstu waszej strzały. Zresztą i bez tego widziałem was dobrze. Czekaliście chwilę, wypatrując, co się ze mną stanie.
 — Istotnie. Widzę z tego wszystkiego, że przed panem trudno się ukryć i trudno cośkolwiek zataić! Pan jesteś strasznym człowiekiem!
 — Czy major mówił wam co o mnie?
 — Radził mi nadzwyczajną ostrożność przed panem i nazywał go dyabłem.
 — Mówił tak, bo dałem mu ku temu powody. A więc nie żałujecie teraz, żeście mię nie uśmiercili?
 — Och, to całe szczęście! Przestraszyłem się, słysząc potem znane mi gwizdnięcie, gdyż odrazu przyszło mi na myśl, że skoro z panem jest ktoś z moich znajomych, to oczywiście nie może pan być tym, za kogo go miałem.
 — A więc między nami wszystko wyrównane, i teraz możemy przystąpić do rzeczy. Co to za ludzie, których major dzisiaj pojmał?
 — Flisacy. Przybyli tu oni wczoraj pod wieczór na tratwie i zatrzymali się u brzegu, aby przeczekać