Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/340

—   320   —

miał, i odejmiemy mu go zaraz po waszem odejściu. Czy macie jeszcze co do powiedzenia?
 — Chciałbym o coś zapytać majora.
 — Dobrze — odrzekłem, ale knebla jeńcowi nie zdjąłem.
 — Czy pozwalasz, majorze, na wymianę jeńców? — zapytał podwładny swego przełożonego.
 Major przecząco poruszył głową.
 — Więc cóż robić?
 W odpowiedzi na to pytanie major podniósł trzy palce i wskazał na wschód, a na zapytanie, czy mają żądać wydania tamtych trzech jeńców z estancyi, pokazywał na migi pieniądze.
 — Co to znaczy? — pytał pośrednik.
 — Wytłómaczę to wam — wtrąciłem.
 — Major oddał nam część pieniędzy, które miał przy sobie, a myśmy je wysłali owemu rancherowi, któregoście z dymem puścili, jako odszkodowanie za poczynione mu przez was straty. Otóż teraz chciałby otrzymać te pieniądze z powrotem.
 Cadera potwierdził to skinieniem głowy, a wysłaniec pytał dalej:
 — A więc możemy wydać jeńców tylko w tym wypadku, jeżeli zwrócą panu wolność, wypuszczą porucznika z dwoma ludźmi i oddadzą pieniądze?
 — Mm, mm! — mruczał major, potakując głową.
 — Słyszy pan? — ozwał się do mnie żołnierz. — Musimy się zastosować do tego rozkazu. Cóż pan na to?
 — W tej chwili nic. Pójdzie z wami zakonnik, aby oznajmić waszym towarzyszom moje warunki.
 — Może mi pan powiedzieć już teraz, czy się pan zgadza na warunki majora.
 — Nie zgadzam się. W żadnym wypadku nie zwrócę pieniędzy, których już nie mam; ponadto domagam się zwrotu skradzionych koni.
 — Nie oddamy, bośmy ich wcale nie ukradli, lecz kupiliśmy je.
 — Nieprawda!