Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/345

—   323   —

wszystkiego przedwcześnie, gdyż popsułoby to całą sprawę.
 Rozciąwszy następnie więzy młodem u Montesowi i powtórzywszy mu toż samo zlecenie, oddaliłem się jak najprędzej z niebezpiecznego miejsca i zapadłem w krzaki. A była to ostateczna chwila, bo kilku z bolarzy skierowało się właśnie od gromady ku ognisku.
 Szczęśliwie przepełznąwszy przez wydmę piasczystą, dostałem się nareszcie w cień drzew do ukrytych towarzyszów.
 — Do licha! Byłeś pan niezawodnie na półwyspie? — zagadnął mię kapitan.
 — Owszem.
 — W celu wyzwolenia jeńców, jak nas poprzednio?
 — Tak. Już są wolni.
 — Czemuż ich pan nie przyprowadziłeś tutaj?
 — Bo najpierw braciszek musi się znaleźć w bezpiecznem miejscu. Gdyby zbóje spostrzegli, że wykradziono im jeńców, najniezawodniej zatrzymaliby zakonnika.
 — Well! Słuszna uwaga!
 — Otóż proszę teraz uważać: gwizdnę na palcach, i wnet jeńcy przypędzą ku nam tędy, przez piasek. Sądzę, że w pierwszej chwili nie przyjdzie na myśl bolarzom strzelać do nich, ale potem urządzą zapewne pościg. Otóż, aby im w tem przeszkodzić, damy jedną salwę, ale w powietrze, dla nastraszemia ich. Ja tylko nie wystrzelę, aby mieć na wszelki wypadek gotową kulę na później.
 W tej chwili zauważyłem, że bolarze poczęli rozchodzić się z gromady, a więc prawdopodobnie układy z bratem Hilario już się ukończyły. A trwały one dłużej, aniżeli przypuszczałem, gdyż jakieś pół godziny. Niebawem spostrzegliśmy wracającego braciszka. Nie wiedział, że jesteśmy już tutaj wszyscy.
 — Pssst! — syknąłem ostrzegawczo, gdy się zbliżył. — Proszę tutaj!
 — Jakto? pan już tu z powrotem? — zapytał zdziwiony. — I cóż? udało się?