Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/393

—   367   —

czliwego i poufałego traktowania mnie w tym domu. Już poprzednio bowiem generał raczył łaskawie zaszczycić mię braterskiem „ty“, a że i od ciebie słyszę toż samo, więc tuszę sobie...
 — Psie podły! — wrzasnął Jordan, poskoczywszy ku mnie. — Śmiesz tak do mnie przemawiać?
 — A dlaczegobym nie miał śmieć? — odrzekłem o ile możności spokojnie. — Wzoruję się w tym wypadku na tobie.
 — Co szczekasz?... Każę cię wrzucić między byki, żeby cię na rogach rozniosły!
 — Straciłbyś na tem sam, Jordanie, gdyż w takim razie ani William Hounters, ani Tupido, którzy mię do ciebie wysłali, nie mogliby...
 Nie dokończyłem, bo już te słowa okazały się czarodziejskiemi. Twarz tego wściekłego człowieka zmieniła się w okamgnieniu: wypogodziła się natychmiast, poczem przystąpił do mnie bliżej i odezwał się gorączkowo:
 — Wymieniłeś pan nazwiska dwu osób, które nie są mi obojętne. Więc to znajomi pańscy?
 — Tak. Hounters wysłał mnie do Tupida, a ten...
 — Przysyła znowu pana do mnie?
 — Tak jest.
 — I co pan masz do powiedzenia: „tak“, czy „nie“?
 — To pierwsze. Wszystko już w drodze.
 — Ah, que’ alegria! I pana chciano rozstrzelać? Toż ja oczekiwałem tego poselstwa z ogromną niecierpliwością!
 Po tych słowach zwrócił się do żołnierzy i krzyknął:
 — Marsz stąd, chłystki!
 Na rozkaz ten żołnierze wynieśli się co prędzej, a major zrobił tak głupią minę, że na widok jej omal nie wybuchnąłem śmiechem. Ogarnęło mię przytem wrażenie skazańca, któremu najniespodziewaniej zdjęto stryczek z szyi. Plan mój więc nie chybił.
 — Wypędziłem hołotę, sennor, i możemy teraz