Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/434

—   406   —

za godzinę dojadą ci posłańcy do głównej kwatery; my zaś dostaniemy się do rzeki nie prędzej, jak za cztery godziny, wobec czego musimy pośpieszać, o ile tylko konie wydołają.
 — Tak. Ale pomimo wszystko mogą nas dopędzić, jeżeli będziemy zmuszeni czekać kilka godzin na tratwę.
 — Cóż więc robić, aby uniknąć walki i rozlewu krwi?
 — Zobaczymy. Jeżeli na rzece nie będzie tratwy, pojedziemy w górę rzeki, a może jaką napotkamy.
 — Dobra myśl, bo jednocześnie przedłużymy drogę pogoni. Ale czy major zgodzi się na to?
 — Musi się zgodzić. Jego ludzie mają respekt przed moją bronią.
 Puściliśmy konie galopem, i major napróżno usiłował kilkakrotnie zatrzymać nas; udawaliśmy, że nie słyszymy jego nawoływań. Mimo nadzwyczajnego pośpiechu, przybyliśmy nad rzekę po czterech godzinach. Z miejsca, gdzieśmy się zatrzymali, odsłaniała się daleka przestrzeń w górę rzeki. Niestety, nie było na niej ani jednej tratwy, ani wogóle okrętu lub łodzi.
 — Nareszcie odpoczniemy — rzekł Cadera. — Jechaliśmy, jak waryaci; dziwię się, że konie nam nie popadały.
 — Pan chce wypocząć, majorze? Proszę bardzo, ale ja pojadę dalej.
 — Gdzie? poco?
 — Tu niema paszy dla koni... sama trzcina...
 — Przecie konie pasły się całą noc.
 — Ba, ale nasze stały w szopie i gryzły tylko suche liście kukurydzy. Nie możemy przecie głodzić zwierząt w drodze.
 — Na tratwie będą mogły wypocząć.
 — Ale na tratwie nie rośnie trawa, ani owies. Jedziemy tam! — i wskazawszy ręką w górę rzeki, puściłem się kłusem, a za mną towarzysze.
 — Zostać tu! hej! — krzyczał major.
 Nie zważałem jednak na jego nawoływania, ani myśląc, rzecz prosta, o powrocie.