Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/484

—   450   —

 — Postanowiłem ostatecznie dać pokój obydwom i porozumieć się przedewszystkiem z Alsiną. Towarzysze moi, pomimo domysłów, że wisi nad nami coś złego, nie odzywali się aż do tej chwili, i ja również na razie zostawiłem ich w nieświadomości, a natomiast zwróciłem się do pułkownika:
 — Dlaczego pan odwróciłeś się od tego przybysza?
 — Jestem zdradzony, sennor — odrzekł.
 — Czyżby ten rzekomy gaucho znał pana?
 — Tak. Był on porucznikiem w służbie Jordana.
 — I widywał pana w Buenos Ayres.
 — Skąd pan wie o tem?
 — Podsłuchałem ich. Jeden z tych ludzi, których tu przedtem zastaliśmy, jest sierżantem. Poznawszy pana, pojechał natychmiast zawiadomić o tem...
 — Wojsko? Czyżby...
 — Tak jest. Około dwustu żołnierzy obsadziło rancho dokoła, a niebawem przybędzie drugi oddział, tak samo z dwustu ludzi złożony.
 — Cóż u dyabła aż tylu ludzi może mieć tutaj do roboty?
 — Odkomenderowano ich do obsadzenia granicy. A że przypadkowo sierżant, bawiący tu w roli kwatermistrza, poznał pana i zawiadomił ich o tem, przybyli więc ująć pana.
 — Wobec tego musimy uciekać ku granicy, nie tracąc ani chwili.
 — Ba! uciekać, ale w jaki sposób?
 — Tak. Trudna z tem sprawa wobec osaczenia rancha — rzekł z rezygnacyą pułkownik. — Niema więc ratunku...
 — Na razie, to jest, co najmniej do rana, nic nam nie grozi i niczego też przedsiębrać nie możemy. Musimy przedewszystkiem zobaczyć, z kim mamy do czynienia, i trzeba chcąc-niechcąc czekać spokojnie świtu.
 — Więc przypuszcza pan, że rano znajdziemy jakie wyjście z tej matni?