Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/490

—   456   —

 — Czy Antonio Gomarra, były właściciel tego rancha, jest także wpośród was?
 — Tak. Służy nam, jako przewodnik, bo zna dobrze okolicę. Jest on w randze nadporucznika.
 — Dokąd dąży wasz oddział?
 — Do Corrientes w celu zakupna koni i zwerbowania żołnierzy.
 — To znaczy: w celu kradzieży koni... Wiem coś o tem... A czy w okolicach są jakie bandy Jordana?
 — Nie. Ale za parę dni można się spodziewać przybycia tu kilku oddziałów.
 — Czy major komenderujący znajduje się tutaj?
 — Owszem, u wejścia do obu corralów.
 — W jaki sposób rozstawione jest wojsko?
 — U każdego wyjścia stoi po pięćdziesięciu ludzi, a gdy nadciągnie tu druga część oddziału, odkomenderują na te punkty do osaczenia was znowu po pięćdziesięciu.
 — A więc, gdybyśmy chcieli stąd uciec, natknęlibyśmy się, tu, czy tam, na stu ludzi — rzekłem z miną człowieka, który stracił wszelką nadzieję w ocalenie.
 A żołnierz, spostrzegłszy to, potwierdził żywo:
 — Tak jest, sennor. Nie ujdziecie naszym wojskom. Niema już dla was ratunku!
 — Prawda! — rzekłem, — jesteśmy zgubieni.
 — A muszę jeszcze dodać, że mielibyście do czynienia nie z owymi dwustu zaledwie żołnierzami, lecz z całym oddziałem. Bo skoro zauważą, że chcecie się przedrzeć w jednem miejscu, major wnet zaalarmuje wszystkich.
 — A... a... skąd wiecie o tem tak dokładnie? Przecie jesteście prostym szeregowcem.
 — No, tak. Ale podsłuchałem oficerów, i stąd wszystkie plany są mi wiadome.
 — A więc niema się co łudzić... Źle z nami! bardzo źle!
 — Tak, tak! I dlatego radziłbym poddać się dobrowolnie.