Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/492

—   458   —

 — A widzi pan! — zaśmiał się poufale; — my umiemy zastawiać pułapki...
 — Co was naprowadziło na nasze tropy?
 — Przypadek. Kilku z nas wybrało się do rancha, jako kwatermistrze, no, i przypadkowo poznał was sierżant. Byliśmy oczywiście przebrani za gauchów, bo przezorność nigdy nie zaszkodzi.
 — A gdzie są wasze konie? w corralu?
 — Nie, nie byliśmy tak głupi, aby je tam umieszczać. Zwróciłoby to waszą uwagę, i bylibyście uciekli. Aby się więc nie zdradzić, woleliśmy zostawić konie poza ranchem.
 — Czy w corralach są jakie konie ranchera?
 — Nie; wypędzono je na step, aby zrobić miejsce dla naszych.
 — Ach, tak? No, ale teraz możecie zapędzić konie między ogrodzenie, gdyż obawa, aby się nie zdradzić, już przecie minęła.
 — Tego nie uczynimy, sennor. Bo nużby się wam udało przebić przez kordon; wówczas, nim żołnierze dosiedliby koni, z was nie byłoby może i śladu.
 — Macie słuszność. Wasz major obmyślił cały plan znakomicie, co świadczy o wielkiej jego roztropności. Proszę mu to oświadczyć w mojem imieniu.
 — Dziękuję za radę, ale nie mam zamiaru przyznawać się przed nim, że się tu wygadałem ze wszystkiego.
 — Racya. Ale ja przecie znajdę jakieś środki obrony; mam zakładnika.
 — Ach, rozumiem... Może uważa pan mnie za takiego?
 — Bynajmniej; przyrzekłem przecie nie zatrzymywać was wcale.
 — Majorowi nicby na mnie nie zależało.
 — Wiem o tem; chyba, że bylibyście wyższym oficerem. Mam jednak w swem ręku osoby, które majorowi nie są obojętne.
 — Czyżby pan miał na myśli ranchera? I ten nic u majora nie znaczy.