Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/495

—   461   —

uda uniknąć ataku ze strony oddziału. Ranchero jest obezwładniony. Teraz każę związać jego żonę oraz dzieci i w razie, gdyby wojsko przedsięwzięło przeciw nam kroki zaczepne, wystrzelam całą tę niewdzięczną rodzinę.
 — Och, sennor! — jęknął ranchero żałośnie.
 — Pan sam winieneś wszystkiemu — rzekłem, — bo wydałeś nas tym zbójom, pomimo, że byliśmy pańskimi gośćmi!
 A zwróciwszy się do Larsena, dodałem: — Zanieś go pan do szopy, a ja tymczasem każę ująć jego żonę i dzieci...
 Larsen chwycił ranchera wpół i poniósł do szopy, a żołnierz ozwał się:
 — To byłby mord, sennor! Zresztą nic wam to i tak nie pomoże.
 — Zobaczymy. Tymczasem muszę jeszcze rozmówić się z majorem.
 — Czy mam pójść i zawezwać go tu? — zapytał skwapliwie.
 — Poproszę was o to. Ale najpierw niech tu przyjdzie sennor Gomarra.
 — A na co on tu potrzebny?
 — To już moja rzecz — rzekłem i dodałem: — Proszę zaczekać chwilę.
 Poczem wziąłem pułkownika pod ramię i, odprowadziwszy go na bok kilka kroków, pouczyłem go po cichu, jak się ma w tej chwili zachować. Rozumie się — udawaliśmy, że rozmawiamy o czemś bardzo ważnem, i to jakby ukradkiem przed żołnierzem. Wreszcie pułkownik wyrwał się dość głośno:
 — Ależ ja się na to nie zgodzę!
 — Ciszej, na Boga! — upominałem go, symulując przestrach, — bo ten drab nas podsłucha.
 — Wszystko mi jedno! — mówił pułkownik. — Mogę udzielić panu jednej godziny zwłoki do namysłu.
 Rozmawialiśmy znowu czas jakiś pocichu, symulując podnieconych, poczem niby to wpadłem w gniew i rzekłem głośno: