Strona:PL May Nad Rio de la Plata.djvu/501

—   465   —

tak straszna? Tylu ludzi umiera; niektórzy nawet giną z ręki morderców. Nie trwóż się więc, mój kochany, i siedź cicho. Zabiorę cię stąd.
 — Ja go za nic nie opuszczę.
 — Widzę, że jesteś uparty, a na to bodaj niema lekarstwa. Rób więc zresztą, jak ci się podoba; możesz zostać...
 A zwróciwszy się do mnie, rzekł:
 — Sądząc z ubioru, przypuszczam, że mam przyjemność z cudzoziemcem...
 — Tak, istotnie jestem cudzoziemiec — odrzekłem.
 — Chciałeś pan rozmówić się ze mną. Cóż więc chce mi pan powiedzieć?
 — Przedewszystkiem radbym wiedzieć, co pan ma nam do powiedzenia.
 — Major oznajmił mi, że pan życzy sobie rozmówić się ze mną.
 — A tak. Omówmy przedewszystkiem warunki porozumienia się. Czego od nas żąda major?
 — Abyście się wszyscy poddali dobrowolnie.
 — A jeżeli tego nie uczynimy?
 — Powystrzela was co do jednego.
 — Coby jednak stało się z nami, gdybyśmy się poddali?
 — To już zależy całkiem od postanowienia Jordana.
 — My jednak mamy prawo domagać się przynajmniej gwarancyi, że nam nie odbiorą życia.
 — Major na to się nie zgodzi.
 — Ależ, sennor! proszę się zastanowić, czego żądacie od nas! Mamy się poddać na łaskę i niełaskę i nie otrzymać za to nic, nawet zapewnienia, czy też nadziei, że przynajmniej śmierć nam nie grozi?
 — A tak!
 — I za co? cośmy zawinili?
 — O tem najlepiej sami wiecie, i nic mię to nie obchodzi.
 — Przecie nam właśnie wyrządzono krzywdę.
 — Ech, niema o czem mówić. Spełniłem swoje