Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/110

Dwa wielkie fotele, przysunięte do stołu, wskazywały, że nie zasiądzie do niego więcej niż dwóch biesiadników.
 Przewodniczka zrzuciła płaszcz a Bernard poznał tę samą kobietę, która dziś rano wręczyła mu bilecik.
 — A to co się znaczy?! — zawołała spostrzegłszy rapir i pistolety u Bernarda — czy wielmożność wasza myśli bić się? Ta broń zbyteczna.
 — Mylisz się, dobra kobieto, któż mi zaręczy, że się nie przyda?
 — Może cześć wasza być o to spokojnym. Ale jakże się podoba ta komnata?
 — Piękna, nudziłbym się jednak straszliwie, gdyby mi kazano pozostać tu samemu.
 — Cierpliwości, zaraz ktoś przybędzie do towarzystwa. Przedtem jednak musisz wielmożność wasza przyrzec...
 — Cóż takiego?
 — Jeżeli jesteście katolikiem, przysięgniecie na ten krzyż — mówiła stara, wyjmując krucyfiks — jeżeli hugonotem, na Lutra, Kalwina, albo którego z waszych bożków.
 Bernard parsknął śmiechem.
 — Nie wiem, o co chodzi.
 — Że nie będziecie się starali dowiedzieć, kto jest pani, która tu przyjdzie.
 — To konieczny warunek?
 — Konieczny.
 — Zamiast przysięgi, słowo szlachcica wystarczy.