tystyczną drogę. Jestto smutne świadectwo dla sztuki, że się jéj dostaje to, czego inni już nie chcą — i co jest jakby przytuliskiem dla nieszczęśliwych. Nie jest to jednak ogólną regułą i koniecznością, że aby być literatką, trzeba być quand même brzydką; owszem bywają tutaj zaszczytne wyjątki, literatki o kwitnących wdziękach, i radzę każdéj koleżance, która będzie łaskawą czytać niniejsze ramotki, nie brać do siebie tego, com powyżéj napisał o szpetności kobiet piszących i policzyć siebie do owych ostatnich wyjątków.
|
Dla tych, którzy mają prozaiczniejsze gusta i nie uczuli wielkiéj inklinacyi do artystek — przeznaczam niniejszy rozdział, w którym przedstawię pannę mieszczankę czystéj wody, z dziada i pradziada. Miłość dla takiéj panny może obywać się bez znajomości estetyki i historyi sztuki, bez poetycznych wzruszeń, bezsennych nocy księżycowych, możesz sobie jeść, pić, spać, jak każdy zwyczajny śmiertelnik i porządny obywatel, w czasie słoty używać parasola i kaloszy, w zawieje szalika na szyję, a wieczór latarki; a potrzebuje tylko i wymaga od ciebie, abyś pochodził z porządnéj, obywatelskiéj rodziny, miał stały dochód, świadectwo szczepionéj ospy i spowiadał
