Strona:PL Michał Bałucki-Ciężkie czasy.djvu/41

Scena dziewiąta.

JULIUSZ, PETRONELA, LEONIDAS, KWASKIEWICZ, potem GIĘTKOWSKI, AURORA, IDALIA, następnie BAJKOWSKI, ŻURYŁO, KAROL, w końcu BRONIA.

 Petronela (wpada wzburzona, za nią Leonidas i Kwaskiewicz). Panie Juliuszu! Co to znaczy? Dlaczego nie chcecie pozwolić, żeby Leonidas wygłosił swój wiersz przed księciem?
 Leonidas. To jest nikcemna intryga!
 Juliusz (opryskliwie). Ależ ja o niczem nie wiem. To zapewne Bajkowski...
 Petronela. Żeby stu Bajkowskich, to mój Leonidas będzie mówił!
 Leonidas. Ja musę sam, bo ten wirs potsebuje wymowy, ucucia.
 Petronela. Ja pójdę do niego i zrobię mu awanturę.
 Juliusz (wstaje zniecierpliwiony). A róbcie państwo, co wam się podoba, tylko mnie dajcie święty pokój. (Odchodzi na prawo).
 Giętkowski (wraz z Aurorą wprowadzają pod ręce osłabioną Idalię). Tu spocznij, ma chère... (sadzają ją).
 Aurora. Idalio, przyjdź do siebie (do Kwaskiewicza). Ona biedaczka taka nerwowa, ten wypadek z ogniami ją przeraził. (Słychać dzwony i moździerze).
 Bajkowski (wpada zalterowany). Panowie!... banderye już widać na gościńcu!... Spieszmy na powitanie księcia! (Wybiega równocześnie z Bajkowskim, który wpadł środkiem; wchodzą z drugich drzwi z lewej Żuryło i Karol i przysłuchują się na boku).
 Giętkowski (zrywa się, poprawia pas, faworyty, monokl i idzie ku drzwiom środkowym do żony). Wy go tu przyjmiecie. Idalia wręczy mu bukiet, a ja idę wysadzić księcia z powozu...
 Kwaskiewicz (zastępując mu drogę). Przepraszam, ale Bajkowski mnie ten zaszczyt powierzył.
 Giętkowski. A mnie Juliusz. — On tu gospodarzem!
 Kwaskiewicz. Niech sobie będzie — ja nie ustąpię!
 Giętkowski Ani ja!
 Karol (z uśmiechem). Ależ panowie — książę zapewne ma dwie ręce, to przecież wystarczy dla was obu.
 Giętkowski. C’est vrai...
 Kwaskiewicz. A więc spieszmy! (Wybiegają — muzyka zaczyna grać marsza — dzwony i moździerze wciąż się odzywają).
 Petronela (do syna). A ty?
 Leonidas (z patosem). Ja mamecko? Jak ten lord angiel-