Strona:PL Michał Bałucki-Doróżkarz nr. 13.djvu/022

 — Karczma zamknięta, może zapukać ? — rzekł Tomasz, gubiąc się w domysłach.
 — Nie potrzeba — odpowiedział Hulatyński — i ty wracaj do miasta.
 — Jakto? Jasny pan nie wróci?
 — Wrócę później.
 — To zaczekam.
 — Głupiś, będziesz czekał do rana?
 — A choćby. Jak pan każe.
 — Ja ci każę, żebyś jechał, bo się nie doczekasz. Bądź zdrów!
 Powiedział te słowa ostro, krótko aby przerwać odrazu rozmowę, która go niecierpliwiła, — i puścił się ścieżką w głąb lasu.
 Tomasz patrzył za nim, nie rozumiejąc nic z tego, co się działo. Wydawało mu się być dziwnem, że taki wielki pan wałęsa sie po nocy w lesie, jak włóczęga.
 — Skąd jemu to przyszło? — myślał sobie. — W tem jest jakaś nieczysta sprawa. Albo mu się rozum pomięszał?... Kto wie? — dodał z trwogą. — Wielkim panom od zbytków i dobrego jedzenia często się w głowie przewraca... Tylko on na waryata nie wyglądał.
 Po chwili znowu zaczął mówić do siebie:
 — Niech on sobie co chce mówi, ja taki zostanę. Jak mu zimno dokuczy, to on tu w dyrdy przyleci.
 Przed karczmę nadciągnęli żydzi, jadący na jarmark, zrobił się ruch, w oknach szynkowni błysnęło światło.
 Tomasz wyjął worek z podsiedzenia, dał koniom jeść i poszedł do karczmy na kieliszek gorzałki dla rozgrzania. Nie mógł jednak dosiedzieć w izbie, niepokój o pana wyciągnął go zno-