Strona:PL Michał Bałucki-Doróżkarz nr. 13.djvu/024

wnem i mdłem świetle księżyca zobaczył twarz jego bladą, krwią oblaną.
 — Na rany Boskie! co się panu stało? — spytał, nachylając się nad nim i chwytając go rękoma.
 Naraz urwał, po prawej jego ręce namacał ciepłą jeszcze lufę pistoletu, która mu odpowiedziała na pytanie.
 Poczciwy Tomasz zdrętwiał z przerażenia.
 — Bój się pan Boga, coś pan zrobił? Czy to się godziło? A toż to grzech wielki!
 Hulatyński nie odpowiadał. Leżał z przymkniętemi oczyma, bo nie śmiał patrzeć w oczy doróżkarza. Wstyd i upokorzenie, jakiego doznawał w tej chwili pomarszczyło mu czoło w ponure fałdy, nie wstydził się czynu, którego się dopuścił, tylko swojej niezgrabności. W stanowczej chwili ręka widocznie zadrżała, albo pistolet szarpnął, i strzał wyszedł bokiem, rozerwawszy policzek. Tego nie przewidział.
 — Dobij mnie — wybełkotał niewyraźnie, bo krew zalewała mu usta i mówić przeszkadzała.
 — A czy ja to zbój jaki? Niechże mnie ręka boska broni! Pan Bóg widać łaskaw na pana, skoro nie dopuścił stracenia duszy i ocalił pana.
 Pociecha ta przeraziła rannego. Obiecywano mu życie, kiedy on śmierci pragnął, bo dalsze życie było według jego pojęcia niepodobieństwem.
 — Zostaw mnie, idź precz! — zawołał gwałtownie, bo perswazye Tomasza i jego obecność draźniły go.