Strona:PL Michał Bałucki-Doróżkarz nr. 13.djvu/065

pan dowie się, co to za ptaszek. Bo trzeba wam wiedzieć, że to szelma ostatniego gatunku.
 I zaczął wyliczać całą litanią nikczemności popełnionych przez majora, z których wiele już Hulatyński znał, ale wiele było takich, o których teraz dopiero się dowiedział.
 — I że też to panowie żyją z takim człowiekiem! — zrobił uwagę Hulatyński.
 — Bo im potrzebny. Gdzie sami powalać się nie chcą, tam takich używają.
 — Tomasz mi tam takie ciekawe rzeczy opowiadał o tym panu i o jakiejś pięknej pani i jej mężu.
 — Korbucie?
 — Może znacie już tę historyą?
 — Co nie co wiem, że mój dawny pan kochał się w jego żonie.
 — Za co sobie grubo mąż zapłacić kazał.
 — Zapłacić? Tego nie słyszałem.
 — Tomasz był naocznym świadkiem, jak od tamtego pana wymogli jakiś weksel na grubą sumę.
 — Wymusili na nim? — zawołał ucieszony. — A wiecie, że to pachnie kryminałem? I majorek miał w tem udział?
 — Tak. Był w zmowie z mężem.
 — Jaka szkoda, że Hulatyński nie przyznał mi się do tego! Możnaby było majora i jego wspólników za wymuszenie pieniędzy wsadzić do ciupy.
 — Zdaje się, że oni znowu myślą o czemś podobnem.
 — Z kim? Może z moim teraźniejszym panem?
 — Tak.