Strona:PL Michał Bałucki-Doróżkarz nr. 13.djvu/078

sem przy niej coś podobnego, karcił ją surowym wzrokiem za to i parę razy ostro jej to potem wymówił.
 Ale gdy raz znalazł się przypadkiem sam na sam z Olimpką, przyszła i na niego chwila zapomnienia, pochwycił ją w objęcia i gorący pocałunek wycisnął na jej nieskalanych ustach. Nie odtrąciła go, nie broniła się, tylko przymknęła oczy i zbladła straszliwie. Dopiero po chwili wybuchnęła serdecznym płaczem.
 — Olimpko, co ci jest? — dla czego płaczesz?
 I, przytuliwszy ją do siebie, chciał znowu pocałować.
 — Niech pan tego nie robi — odezwała się błagalnie — bo mi to wielką przykrość sprawia.
 — Przykrość? Dla czego?
 — Bo to grzech.
 — Grzech całować? Jeżeli się kogo kocha, jak ja ciebie, to go się całuje.
 — Ale po ślubie.
 — Przypomnienie ślubu oblało go, jak zimną wodą. Obudziło się w nim podejrzenie, że może całe postępowanie Olimpki obliczone było na to, aby go złapać na męża. Nie posądzał, żeby ona sama z siebie to robiła. Ale mogła być narzędziem w ręku Natalii i odgrywała rolę, jaką jej kazano.
 Przypomniał sobie, że Natalia raz widząc jego nadskakiwania Olimpce, pogroziła mu palcem i rzekła na boku:
 — No, no, nie bałamuć mi dziewczyny. Ożenić się z nią pewnie nie zechcesz, a na miłostki ja nie pozwolę.