Strona:PL Michał Bałucki-Doróżkarz nr. 13.djvu/102

 — Hulatyński ścigał uciekającą spojrzeniem drwiącem, pełnem pogardy. Gdy zniknęła poza domami, zwrócił się do Anatola, który stał zawstydzony, przygnębiony, i spytał go:
 — A co? wierzysz pan teraz, że mówiłem prawdę?
 — Więc to pan jesteś ów Hulatyński? — odezwał się po chwili milczenia.
 — Tak — jestem Hulatyński.
 — I to wszystko prawda, co pan mówiłeś?
 — Spytaj się pan w policyi, a tam dowiesz się dużo szczegółów o tej bandzie. On szalbierz i oszust, a ona ladacznica, którą wziął po to, aby jej pięknością wyzyskiwać łatwowiernych. Żoną jego nigdy nie była.
 Po chwili dodał:
 — Spodziewam się, że pan potrawisz uszanować moją tajemnicę. Odsłoniłem ją jedynie, aby uratować pana.
 — Co pana mogło skłonić do tego? Przecież nie zazdrość o tę...?
 — Nigdy jej nie kochałem. Byłem tylko zamięki, za dobry, i to moja cała wina, za którą ciężko odpokutowałem. Panu chciałem oszczędzić podobnych doświadczeń.
 — Dziękuję panu — rzekł Anatol, wyciągając rękę do Hulatyńskiego, który mu z ochotą podał swoją.
 Uścisnęli się serdecznie.
 — A teraz wracajmy do miasta — powiedział Hulatyński. — Pańska narzeczona mogłaby się niepokoić tak nagłym wyjazdem pańskim.
 — Pan ją znasz?