Strona:PL Michał Bałucki-Doróżkarz nr. 13.djvu/103

 — Widziałem ją parę razy. Anielskiej to dobroci panienka.
 — Masz pan słuszność; jam jej nie wart.
 — Jesteś pan młody. Jeszcze masz czas zasłużyć sobie na to szczęście, jakie cię spotyka.
 — Tak mi Panie Boże dopomóż!
 — A teraz jedźmy.
 Anatol chciał koniecznie siąść na kozieł obok swego wybawcy, ale ten żadną miarą nie zgodził się na to.
 — Toby zdradziło — mówił — moją tajemnicę, a pan przyrzekłeś mi szanować ją.
 Anatol rad nie rad zgodzić się musiał i uczynić zadość życzeniu Hulatyńskiego.
 Wrócili do miasta i Hulatyński zawiózł Anatola prosto przed mieszkanie jego narzeczonej. Anatol chciał go koniecznie zabrać z sobą na górę, aby mu sama podziękować mogła za przysługę, jaką im oddał obojgu; ale Hulatyński i na to przystać nie chciał.
 — Ona nie powinna wiedzieć o niczem — powiedział. — Czysta jej dusza nie powinna znać tej kałuży, w którą wpadłeś na chwilę. Dziękować nie masz za co; zrobiłem com był powinien. Skorom się sam wydostał z błota, obowiązkiem moim było ratować drugich. Bądź pan zdrów i szczęśliwy!
 — Do widzenia! — rzekł Anatol, ściskając serdecznie rękę doróżkarza.
 Nie mówił na wiatr: „Do widzenia!“ bo w kilka dni zjawił się w pomieszkaniu Hulatyńskiego. Poczciwy chłopiec nie mógł pogodzić się z myślą, żeby mógł tak na sucho rozstawać się z