Strona:PL Michał Bałucki-Grześ niepiśmienny 35.jpeg

 — Wojciechów niema? — spytał stłumionym od wzruszenia głosem.
 — To się wie, że niema.
 — A gdzie oni.
 — Na weselu.
 — Na weselu?
 — A wyście co za jedni? — spytała podejrzliwie, podchodząc bliżej i usiłując w ciemności rozpoznać go. Zobaczywszy mundur, zbliżyła się i rzekła:
 — Pan wojak mają do nich jaki interes?
 — Nie, ja syn.
 — Grześ! Rany boskie! — zawołała baba — a toż to będzie uciecha, jak się starzy dowiedzą, — możeby iść dać im znać, czekajcie, polecę.
 — Potrzymajcie ten tłumok, ja sam pójdę. Gdzież to wesele?
 — U wójta.
 — A któż tu teraz wójtem?
 — Ten co zawdy, przecie go znacie — Paweł Kalita.
 — A komuż on sprawia wesele? Przecie miał tylko jedną dziewuchę — Marynkę.
 — No toż tę wydał. Żeni się z nią Marcin, co był feldfeblem w wojsku, a teraz do sądu się dostał na woźnego.
 Pod Grzesiem nogi się ugięły, że mało nie upadł, słysząc te słowa. Uszom własnym nie wierzył.