Strona:PL Michał Bałucki-Polowanie na żonę.djvu/21

dzi“ pogłaskał go po sercu, zapomniał o łysinie i czterdziestce i rzekł:
 — Zabrakło dla mnie damy, panie radco.
 — Wolne żarty. Baron narzeka na brak dam — komu to mówić! A ta pod lustrem.
 Baron się skrzywił.
 — Ta? rzekł — Panie radco jesteś złośliwy, częstujesz mnie antykami. Któż to jest?
 — To moja kuzynka Pelcia Naworska.
 — A, to przepraszam.
 — Nic nie szkodzi. Wiem, że ona sama o to by się nie zgniewała, bo nie ma wcale pretensyj do piękności. Brzydka, bo brzydka, ale za to panie dobrodzieju — ma. —
 Nie dokończył, bo żona go właśnie w téj chwili odwołała. Ale baronowi wystarczyło to słówko ma, resztę dorobiła jego żywa wyobraźnia.
 — Ma pieniądze — pomyślał sobie i spojrzał pod lustro. Panna Pelagia wydawała mu się tym razem wcale niczego, znalazł ją nawet bardzo miłą. W tym samym czasie pani radczyni, którą emigrant poprosił do figury mazurowéj, przypomniawszy sobie o kuzynce, zrzekła się téj przyjemności na jéj rachunek